چکیده

هر ساله میلیون­ها تن ضایعات پلاستیکی از جمله کیسه­ها، پاکت­های پلاستیکی و مواد بسته­بندی وارد محیط­زیست گردیده و به علت برگشت­ناپذیر بودن به چرخه محیط­زیست مشکل ایجاد می­نمایند و در نتیجه نیاز به پلاستیک­های قابل تجزیه در طبیعت روز به روز در حال افزایش است. امروزه آلودگی­های ناشی از پلیمر­های سنتزی توجه همگان را به استفاده از مواد اولیه زیست­تخریب­پذیر معطوف کرده است و در طی دو دهه­ی اخیر مطالعه بر روی مواد زیست­تخریب­پذیر حاصل از پروتئین­ها و کربوهیدرات­ها گسترش وسیعی یافته ­است. به تازگی، یک پلی ساکارید از مواد دیواره سلولی لپه سویا استخراج شده است. این پلی ساکارید محلول در سویا (SSPS)، دارای یک ساختار پکتین مانند است. هدف از این پژوهش بررسی اثر SSPS بر خواص فیزیکوشیمیایی، مکانیکی، رنگ سنجی و عبور دهی نسبت به بخار آب  روی فیلم­های  نشاسته ساگو می­باشد. در این پژوهش فیلم­های نشاسته ساگو به همراه SSPS در غلظت­های 0، 10، 30، و 50 % با استفاده از روش کاستینگ (Solvent Casting) تهیه شد. کلیه خواص فیزیکوشیمیایی، مکانیکی، رنگ سنجی و عبوردهی نسبت به بخار آب به روش استاندارد ملی امریکا انجام شد. آزمون مکانیکی فیلم­های نشاسته ساگو حاوی SSPS، افزایش استحکام کششی و مدول یانگ، کاهش درصد کشیدگی را به دلیل افزایش غلظت SSPS نشان دادند. خواص فیزیکوشیمیایی از قبیل میزان جذب آب، حلالیت و محتوای رطوبت و خواص ممانعتی نفوذ پذیری به بخار آب فیلم­های نشاسته ساگو حاوی SSPS، با افزایش میزان غلظت SSPS، افزایش معنی داری ( 05/0 > P)، را به دلیل ماهیت آبدوستی SSPS از خود نشان دادند. به طور کلی با توجه به بررسی­های انجام شده SSPS توانایی بهبود خواص مکانیکی فیلم­های نشاسته ساگو را دارا می­باشند ولی به دلیل ماهیت آبدوستی برای مواد غذایی حساس به رطوبت توصیه نمی­گردند.

مقدمه

در جهان حدود 125 میلیون تن پلاستیک تولید می­شود که حدود 30 میلیون تن آن در بخش بسته­بندی مصرف می­شود. آلودگی ناشی از مواد بسته بندی تولید شده از مشتقات نفتی و مشکلات ناشی از روش­های مختلف آلودگی زدایی (مانند دفن کردن ، سوزاندن و بازیافت آن­ها) توجه پژوهشگران را در طی سال­های اخیر به یافتن جایگزین های مناسب برای این نوع مواد بسته بندی معطوف کرده است.(فانگ[1]،2003)

اخیراً به دلیل نگرانی‌های زیست محیطی در ارتباط با پسماند بسته‌بندی‌های پلاستیکی مصنوعی، تلاش‌های بسیاری برای تهیه مواد بسته‌بندی زیست تجزیه‌پذیر از پلیمرهای طبیعی است (مز استاکا[2] و همکاران، 2009). امروزه بخش بزرگی از مواد استفاده شده در صنعت بسته بندی از فرآوردهای نفتی و پتروشیمی به دست می­آیند که غیر قابل تجزیه در طبیعت بوده و مشکل زیست محیطی ایجاد می­کنند. از این­ رو محققین همواره به دنبال راه حل­هایی برای این موضوع می­باشند. رشد روز افزون محصولات زیستی و توسعه تکنولوژی­های نوین سبب کاهش وابستگی به استفاده از سوخت­های فسیلی گردیده است. در چند دهه اخیر میزان توجه و علاقه افراد به استفاده از بیوپلی­مرها به دلیل افزایش بیشتر آگاهی مصرف کنندگان، افزایش قیمت نفت خام، افزایش آلودگی­های زیست محیطی و تجزیه ناپذیر بودن پلیمرهای نفتی و توجه به گرمای جهانی افزایش یافته است و سبب شده تلاش­های فراوانی در جهت تولید مواد بسته­بندی با منشا طبیعی(پروتئین،چربی و کربوهیدرات) به صورت فیلم یا پوشش صورت گیرد. اینگونه بیوپلیمرها در مقایسه با استفاده از پلاستیک­ها اثرات مخرب کمتری بر محیط زیست دارند  ( پین[3] و همکاران، 1992). فیلم­های خوراکی که در ارتباط با مواد غذایی کاربرد دارند زیست­تخریب­پذیر هستند، یعنی قابلیت تجزیه شدن به عناصر سازنده را به وسیله­ی موجودات ذره­بینی خاک دارند ( فیگویرو[4] و همکاران، 2004).

برای دانلود پایان نامه اینجا کلیک کنید